Het ziekenhuis en de kinderbescherming.

Hallo allemaal,

Het is al weer zo ver. Week 5 is nog maar net op de helft en ik heb jullie al weer genoeg te vertellen!
Maandag begon de dag al vroeg, samen met Dominique ben ik mee geweest met een paar oudere kinderen van Hanukkah naar de Solomon Bennett Memorial school. Het filmpje staat ook op mijn blog en foto's zal ik toevoegen. Op maandag en vrijdag gaan ze marcheren naar hun klassen en dat is een heel spektakel om te zien. Heel bijzonder hoe dat gaat. Ook worden de nagels gecontroleerd en lopen ze met stokken rond. Hier in Ghana word nog geslagen in de klas. Gelukkig doen ze dat niet op de Circle of Life school waar de meeste kinderen van Hanukkah heen gaan.

Toen we terug kwamen zijn we nog even naar de stad geweest, daar wouden Dominique en Sanne pinnen. Het lukte niet omdat ze 800 cedi wouden pinnen. Dat is te veel en past niet door het gat! Haha.
Toen werd de pinpas ingeslikt. Gelukkig met wat brutaliteit heeft Sanne hem terug gekregen. Toen hebben ze gewoon 3 keer gepind bij 1 automaat! Dat maakt dan weer helemaal niet uit.. haha.

Toen we terug waren hoorde we van Mariëtte dat er misschien een baby naar Hanukkah zou komen. Dat leek ons natuurlijk heel leuk. Ze wist nog niks van de baby, alleen dat hij op de neonatoligie lag.
We zouden eigenlijk die dag toch al naar de neonatoligie gaan om daar hopelijk even te mogen kijken. Ook omdat Sanne en Dominique in Nederland op die afdeling werken. Samen met Mariëtte zijn we daar heen gegaan, en die heeft gevraagd of we mochten kijken. Om het even makkelijk te maken vertelde ze, dat we alle 3 op die afdeling werkten en dat we ook graag de nieuwe baby wouden zien.
Oke, dat was goed.

Nou, super bijzonder om dat te zien!! In Nederland ben ik jammer genoeg nog nooit op de neonatologie geweest, maar van Sanne en Do hoorde ik wel dat het heel anders is en veeeeel strenger.
Er lagen 5 of 6 babytjes. Een paar met allemaal slangetjes en eentje die heel erg dun en klein was! Echt sneu om te zien. Verder waren ze ook druk met een baby omdat het daar helemaal niet goed mee ging. Nou, in Nederland mag je daar absoluut niet bij zijn. En hier sta je er zo even naast. Maar gelukkig kunnen ze iets doen. Mariëtte vertelde wel dat het al een stuk verbeterd was dan met een paar jaar geleden. Hier doen ze het met wat ze hebben en dat is bijzonder om te zien!

Toen vertelden ze welke baby naar Hanukmah zou komen, het was een jongetje. Hij was vernoemd naar zijn moeder en had nog geen officiele naam. Hij was 4 dagen oud. Maar het was nog niet rond met de kinder bescherming en met zijn mama. Dus daarom mocht hij nog niet mee. Hij is er inmiddels nog steeds niet, en misschien komt hij ook niet meer. Zijn mama is nog erg jong en kan niet voor hem zorgen. Misschien gaat hij nu naar familie. Dat is eigenlijk ook beter voor hem :)

Daarna zijn we naar de kinder afdeling gegaan. Ik heb het trouwens over het regionale ziekenhuis (zelfde ziekenhuis als de eerste week). Dat is beter en duurder dan het plaatselijke.. Maar stel je er niet te veel bij voor. Maargoed, de kinderafdeling was ook erg bijzonder om te zien! De moeders moeten verplicht bij het kind blijven en ook zelf zorgen voor eten. Het is ook nog belangrijk dat ze opletten welke medicijnen het kind krijgt en of het optijd is. Hier weten ze niet anders, maar dat is toch raar om allemaal te horen.

Daarna heeft Mariëtte ons nog meegenomen maar het plaatselijke ziekenhuis. Dat is helemaal een ramp! Het leek zelfs niet op een ziekenhuis. In Nederland moet je al genoeg tijd nemen als je er heen gaat, maar hier moet je echt vroeg zijn, en als je pech hebt zijn er nog heel veel mensen voor je. We hebben nog stiekem een foto gemaakt van de wachtruimte voor de dokter. Dus die zal ik ook toevoegen.

Uiteindelijk waren we optijd terug om met de kinderen aan hun huiswerk te beginnen. Halverwege kwam Mariëtte weer binnen stormen; of we nu tijd en zin hadden om mee te gaan naar de kinderbescherming.
Ja tuurlijk!!
Met 4 op de achterbank en 2 voor in zijn we weg gegaan. We gingen een meisje van ongeveer 1.5 ophalen en een jongetje van ongeveer 13. Ze hebben geen verband met elkaar. Goh wat is dat raar zeg! Het jongetje zat op een stoel in de hoek, hij moest naar Meriëtte komen en ze vroeg hem waar hij vandaan kwam en wat er was gebeurd. Maar het was moeilijk voor hem om het te vertellen. Dat is natuurlijk logisch met allemaal mensen van de kinderbescherming en 6 obruni's.
We hebben de kinderen meegenomen naar Hanukkah en Mariëtte stelde het jongetje voor aan ee van de oudere jongens. Hij heeft hem de weg gewezen en een bed. Dat is dan wel heel ontroerend om te zien hoor dat je dan zo hier maar moet verblijven. Het verhaal is nog niet helemaal duidelijk van hem dus misschien horen we dat nog..
Het meisje is weg gehaald bij haar mama omdat ze er niet voor kon zorgen. Er is nog wel meer, maar dat vertel ik niet op internet.
Ze wisten de naam niet van het meisje, dus wij als vrijwilligers hadden de taak om haar een mooie naam te geven. Wel met betekenis, want dat is hier in Ghana belangrijk. Uiteindelijk hebben we haar Zoë genoemd, dat betekend Leven.
Ze doet het gelukkig erg goed en wil alleen maar opgepakt worden door obruni's! Haha!

Nou dat was nog maar een dag, maar een heel avontuur!! Gisteren hebben we weer afscheid genomen met de kinderen van Sanne en Dominique. En Maandag is Nicky gekomen dus dat is wel weer gezellig. Ze heeft heerlijk kaas en hagelslag meegenomen!!
Ook had ik lekker volkorencrackers in mijn pakket zitten. Die had ik van Sander en zn ouders en mijn ouders via de Ghanese post gekregen! Echt super lief!! Dus we hebben nu lekker een Nederlands ontbijt! Heerlijk!

Gisteren avond hebben we met zn allen bij Mariëtte en Moses gegeten. Dat was erg gezellig! Het leek net of we in Nederland aan het eten waren! Heerlijke lasagne, met sla, pesto, pijnboompitten en kaas. En ook nog een gevuld eitje er bij! Erg gezellig!

Vandaag doen we een dagje rustig aan en vanmiddag is het tijd om weer te knutselen met de kids van school. Afwachten wat de week ons verder nog gaat brengen.

Liefs Pam!!